Derin ormanların arasında, aynadan farksız bir göl uzanırdı. Herkes o gölün yalnızca su olduğunu sanırdı. Oysa içinde yaşayan bir ışık vardı—sadece kalbi temiz olanların görebileceği bir ışık.
Bir gün, annesini kaybeden küçük bir kız çocuğu, göle geldi. Ellerini suya uzattı ve fısıldadı:
“Senin içinde bir şey var, biliyorum. Annemin kalbinde olduğu gibi.”
Su usulca titreşti. Gölün ortasında yumuşak bir parıltı belirdi. Çocuk, ışığa doğru yürüdü ama batmadı—su onu taşıdı. Işığın içinde annesinin sesi vardı, rüzgârla konuşan bir ezgi gibi.
Işık ona sarıldı, korkularını sildi. Küçük kız eve döndüğünde annesi hâlâ kayıptı ama artık yalnız değildi. O günden sonra göl, onun gülüşünü saklayan bir sırdaş oldu.
Masalın Teması:
Kayıpların içinde bile ışık vardır; sevgi, görünmeyeni görünür kılar